Annem’e     Ne zaman   Ağzında bir dal parçasıyla   Yuva çatmakta olan bir kuş görsem,   Sen gelirsin aklıma…     Ne zaman   Ayaz gecelerde   Bir aydınlık pencere görsem   Seni düşünürüm…   Sarı   Sıcak…   İçim ısınır...     İlk acıyı tattığım gün   Sana ilk tattırdığım acıyı düşündüm…       Ben hayata   Sana acılar yaşatarak başlamadım mı?   Bana sancıyla sen hayat verdin…     Kim sarılır kendine acı veren birine   Senin gibi,   Bu denli sevgiyle…   Bu denli sımsıkı…   Bu denli sakınarak…   Böylesine yürekten…   Böylesine “ana” gibi…     Sevdayı senin sevgin ile   Hasreti seni özlemekle öğrendim.   İlk hasretim oldun anam…   Hem ilk,   Hem de son sevdamsın   Bilesin…     Hani;   Bazen kızgın olurdun bana,   Ya da kızmış gibi yapardın.   İnanmazdım,   Korkmazdım,   Ürkmezdim, çekinmezdim inan…     Çünkü   Öylesine şefkatli,   Öylesine sevecen,   Öylesine “ana” idin ki;     Ne kadar saklarsan sakla   Gözbebeklerinde gizlenen   O uçsuz bucaksız sevgiyi hissederdim yine de   O çocuksu aklımla.     Gülü, sana benziyor diye sevdim.   Türkülerdeki gerçek “yar” sensin anam.   Ninnilerin değil mi beni şair yapan?     Dağlar kadar yücesin diye   Dağlara sevdalandım.     Ova ırmağı gibi   Durgun ve bereketli,     İğde dalı gibi munis,   Ceviz ağacı gibi   Sonsuzluk duygusu uyandıran.     Yeter ki yuvan şen olsun diye   Taş yataklarda yatardın     Zulme   Yoksulluğa direnir   İçin için ağlardın.     Gökte sen vardın   Yerde Sen vardın   Yağmurda sen, toprakta sen   Bazen sen toprak kokardın,   Bazen toprak sen gibi kokardı.   Toprak gibi kutsalsın.   Toprak kadar doğurgan,   Toprak kadar vefalı,   Toprak kadar cefakâr,   Toprak kadar “sadık yar”.     O vakit anladım;   Vatan anadır.   Ana vatandır…   (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.